En toen was het zover

Op het moment dat ik het vliegtuig instap begrijp ik waarom je kan bijbetalen voor een stoel met extra beenruimte. Hoe krijg ik het voor elkaar om ruim acht uur op zo'n klein plekje te zitten. U begrijpt, ik heb wat moeite met kleine ruimtes. Maar het is opvallend hoe snel je je aanpast, zeker als je toch geen keuze hebt. En, eenmaal zo ver, gaat de tijd snel, een drankje, een hapje, een beetje lezen, een film kijken. Het gaat voorbij voordat je het door hebt. En het geeft ook een bepaalde rust. Je kunt nergens heen, dus geniet van de tijd.

Bij het opstijgen overvalt me een vreemd gevoel van trots. Dat de mens dit kan, met een snelheid van 963 kilometer per uur, zo begrijp ik later uit de informatie, binnen een paar uur naar de andere kant van de wereld, de techniek staat voor niets. Ingeklemd tussen het tafeltje van de stoel voor mij schrijf ik tot de batterij van mijn laptop leegraakt door het opladen van mijn e-reader. Met een klein beetje behelpen krijg je een hoop voor elkaar.

Ik word aangestaard door een heil klein wezentje van hooguit een half jaar, en het gezicht dat ik opzet - een overdreven uitbundige glimlach- heeft succes; het tovert een glimlach op haar gezicht, maar terwijl ik dit schrijf is de aandacht alweer volledig bij de stewardess die naast haar staat, waar ze met -zo mogelijk-  nog grotere ogen naar kijkt.
Ik word blij van de mededeling van de piloot dat de temperatuur in Paramaribo 'maar' 27 graden is. Maar, die blijheid is van korte duur, want dan realiseer ik me dat het daar op dit moment ook maar pas 8 uur in de ochtend is. Dat belooft wat.
Ik ga mijn benen strekken.

En dan de aankomst. Ik was op alles voorbereid: smeer je in, dominee, neem een hoed mee, niet te lang in de zon, hè? Ik hoop dat u tegen de warmte kunt, wel water meenemen! Op alles was ik voorbereid, maar hier niet op: RE-GEN. (zie foto)

En niet zomaar een beetje, nee, met bakken uit de hemel. Zo erg dat de bemanning ons niet naar de aankomsthal laat lopen, maar een bus regelt, wat uiteraard met zoveel mensen voor een uur extra uitstaptijd zorgt. Eenmaal onderweg naast de chauffeur die me namens het PB komt ophalen, zie ik de regen niet meer, maar wel een heleboel andere dingen: heel veel kleuren, heel veel soorten winkels, winkeltjes, stalletjes, en tafels waar blijkbaar iets verkocht wordt. Geen één huis is hetzelfde als die ernaast, van omgebouwde stacaravans tot landhuizen, compleet met klassieke zuilen. Wat een veelzijdigheid, wat een bonte verzameling, ik ben in Suriname!