Maandag 18 mei – Ze is er!!

Er is teveel om te vertellen, dat heb ik al een paar keer gedacht, en vandaag weer. Zo heb ik over gisteren niet verteld dat ik ook een gesprek heb gehad met de voorganger van de kerk waar ik de dienst leidde, zuster Panka, en dat deze zuster en ik veel gemeen hebben; ongeveer even oud, en beide aan het begin van onze ambtsbediening, passie voor het vak. Het is een kort, maar intens gesprek, waarin we uitwisselen hoe we zoeken in ons ambt, omgaan met dingen die moeilijk zijn, maar ook hoe dankbaar we zijn dat we dit werk mogen doen. Het is werkelijk het mooiste vak dat bestaat! (en het moeilijkste, zou mijn vader aanvullen)

Maar over vandaag is ook weer zoveel te melden. Het eerste is natuurlijk dat Mirella veilig en wel is aangekomen in Suriname! Samen met Michel Stoc (zij kennen elkaar al langer als collega’s dan zij en ik als partner) ga ik haar ophalen bij het vliegveld. Het vliegtuig is wat verlaat, en ik verwacht een moede en gemangelde vrouw te zien, maar het is een opgewekte en vrolijke dame die me vanuit de aankomsthal om de hals springt. Eindelijk weer bij elkaar. Als u vaker en langer van uw partner gescheiden bent, zult u vijf weken vast niet lang vinden. Maar in onze relatie van bijna 10 jaar is het niet eerder voor gekomen. Het langste was 10 dagen, geloof ik. En dan mis je elkaar wel in zo’n periode. Al pratende rijden we naar Paramaribo terug en ik vertel haar alles wat ik weet over van alles dat we op de weg tegenkomen. En ze geniet, ik zie het. Het is wennen, het is warm, het is ook op een aantal plaatsen bijzonder nat – er staat een file voor een grote plas van zeker een centimeter of twintig diep en een goede vijftig meter lang. Maar we zijn bij elkaar, en Mirella is in Suriname!

Gisterenavond zei ze me dat ze toch graag zo’n dubbelsim zou willen, zodat ze makkelijk met het thuisfront in contact zal kunnen blijven. Voor als u het niet weet: Het is een simkaart met zowel een Nederlands als Surinaams nummer, zodat je altijd tegen lokaal tarief belt, en ik zeg u, dat scheelt veel geld. Dus ga ik vanmorgen vol goede moed naar het kantoor van Telesur, dat zich in een tijdelijke huisvesting bevindt op het Vaillantplein. Ik wacht netjes in de rij (anderen niet...) en vraag aan de bediende om een nieuwe duosim. “Die verkopen wij niet, meneer, daarvoor moet u bij ‘Zus en Zo’ zijn.” Het verbaast me: “helemaal dáár?” hoor ik mijzelf zeggen.

En het zal de oplettende lezer opvallen, dat die twee woordjes heel veel vertellen. Korte antwoorden, en uitroepen, waar veel emotie uit blijkt, horen bij Suriname en de Surinamers. Soms maakt het dat ik niet precies begrijp wat iemand bedoelt, maar heel vaak betekent het dat ik heel veel begrijp, want emotie zegt veel over wat iemand bedoelt. En ik zeg eigenlijk: “Weet je hoe warm het is, en dat ik geen auto heb, en eigenlijk ook geen zin om geld aan een taxi uit te geven om daarheen te gaan? Ik ben klant, hoor!” Tja, zoveel in twee woorden. En er is meer. Want uit die twee woorden kunt u ook opmaken dat ik weet waar ‘zus en zo’ is. En niet eens omdat ik er eerder binnen ben geweest, maar heel vaak langs gereden. “tegenover de palmentuin” zegt de bediende die ook maar zijn best doet, en ik zeg “ik weet het”, maar ik denk; ‘ja natuurlijk weet ik dat, daarom reageer ik zo’, want ik weet niet ongevéér waar het is, maar precíés waar het is – ik heb mijn kaart (die nu echt bijna helemaal in stukken ligt) er niet eens voor nodig. Ik weet waar het is, en dat is een eind lopen, zeker om elf uur, in een warmer wordende zon. Ook dat zeg ik in die twee woorden. En nog meer zeg ik, namelijk: Ik snap het, waarom de Surinamer niet loopt als hij even niet hoeft. Een Surinamer betaalt, om te voorkomen dat hij hoeft te lopen. Zo anders dan een Nederlander, die loopt, om te voorkomen dat hij hoeft te betalen.

Maar u raadt het al: ik blijf toch wel een Nederlander en ga lopen. Het is niet om het geld hoor, mij hoort u niet klagen. Maar simpelweg omdat ik geen taxi kan vinden – where’s one, when you need one... En omdat verontwaardiging (de bediende vertelt me dat het de enige plek is in Paramaribo waar de kaart te koop is) je over het algemeen energie geeft. Maar het vervolg raadt u nooit; nadat ik toch echt wel gezwoegd heb ik de zon, en aangekomen ben ‘tegenover de palmentuin’, op de Grote Combéweg, en in het pand naar boven strompel, want ‘daar moet u zijn’, is het antwoord van de bediende daar als een onverwacht maar onplezierige conclusie: “het spijt me, meneer, maar het systeem ligt plat, en dan kunnen wij geen simkaarten uitgeven”. ..Zucht.. Maar hij belooft me te zullen bellen als het systeem weer in orde is, zodat ik niet een tweede keer voor niets kom. Maar de finale van dit verhaaltje is anders: het blijkt, dat op het vliegveld waar we toch heen moeten om Mirella op te halen, óók een filiaal is van Telesur, en de nietsvermoedende kassière antwoordt mij toch echt iets té opgewekt (kan zij het weten...): jahoor, bij mij kunt u een simkaart kopen! En binnen drie minuten is het gebeurd op de plaats waar ik vandaag sowieso moest zijn. Ach ja... soms zit het mee...

En ook vandaag was er veel meer dat gebeurde, zo had ik ook een bijzonder inspirerend gesprek met een medewerkster van het kantoor, die mij een zeer persoonlijk verhaal vertelt, en we met elkaar delen hoeveel het geloof betekent. Zij vergelijkt de roeping die ik heb als predikant met de roeping die zij heeft in het opvoeden van haar drie kinderen. En hoewel twee daarvan tieners zijn, en deze zuster soms “de hemel naar beneden wil schreeuwen”, toch houdt ze van hen en is ze dankbaar voor hen. Ze heeft gelijk, het is vergelijkbaar.

Ik heb ook een gesprekje met broeder Samuel Pawironadi, voormalig minister van Sociale zaken, en actief in de Broedergemeente met name onder de Javaanse leden. Ik ontmoette hem al bij de opening van het nieuwe kerkgebouw. De broeder komt binnenkort naar Nederland en ik nodig hem spontaan uit om bij ons te gast te zijn.

En ik ben ook op bezoek bij Paul Macknack, in zijn Thalia. En praten we bij. Spontaan belt hij met Carl Breeveld, en mag ik hem even spreken, in deze voor hem drukke verkiezingstijd – hij is de lijsttrekker van een relatief jonge, en naar ik begrijp zeer idealistische partij; ‘Doe’. En Paul heeft ook een paar goede tips voor onze komende tijd naar het binnenland. We moeten gaan plannen, want een dag en een week, ze zijn zo om.