Dinsdag 19 mei – samen op stap

“ ’k ben een jongen van de kerk, ‘k ben een jongen van de kerk, het geloof maakt me sterk, het geloof maakt me sterk.” Het is ‘Asgar’  die het rapt op een vrolijke beat, een clip compleet met mooie vrouwen, stoer-kijkende, met bling behangen mannen, en up-tempo ritme. Ik heb natuurlijk geen flauw idee of hij populair is of niet, maar op de nationale televisie zien we zijn clip. Tot het weekend heb ik de stekker van de tv eruit gehad, er was genoeg om me mee te vermaken. Maar einde vorige week heb ik me voorgenomen om toch wat meer te kijken. Niet zozeer om de geloofsbelijdenis van Asgar te horen, ik wist dan ook niet van het bestaan af. Maar het leek me wel aardig om wat meer mee te krijgen van de verkiezingsperikelen. En de laatste week leek me daar wel geschikt voor. Terug naar die clip: het is wel grappig, om het geloof op die manier te zien worden gepromoot. Ik maak uit niets op dat het ironisch bedoeld is. Deze jongen is gewoon én cool, én in de Heer. Het kan. Het is niet zo vreemd in het religieuze Suriname. Geloof is gewoon een onderwerp van gesprek hier, op straat, onder vrienden. Het is gewoon dat je moeder een streng gelovige vrouw is. En dat je naar  de kerk gaat, zo af en toe. Want ‘je moet niet overdrijven’ wordt wel gezien als een typische Nederlandse houding, maar het geldt denk ik ook voor Suriname, al lopen de meningen uiteen over wat ‘overdrijven’ dan precies is.

Gisteren realiseerde ik  me dat er drie kerken zijn waarvoor een uitnodiging voor de pinksterdienst staat. Vooropgesteld; ik vind het jammer dat ik niet in Utrecht ben, komende zondag. Voor het tweede jaar organiseren de Overvechtse kerken het pinksterfeest buiten, in het watertorenpark. En ik zou er weer graag bij zijn, een aantal leden van ons koor zingt mee, en ook Clarence en Yvonne Breeveld treden op. Het is een samenwerking van zeker zeven kerken, dus erg bijzonder! Als u nog geen plannen hebt voor zondag – zeker gaan. Maar goed, hier in Suriname is er een bijzonder pinkster-opwekkingdienst in de Noorderstadskerk, een belijdenisdienst in de Saronkerk en een grote pinksterdienst in de Grote Stadskerk, waar in het bijzonder zijn uitgenodigd: alle mensen uit de Broedergemeente die in de politiek een rol spelen. Zodat mét en vóór hen gebeden kan worden, voor een gezegende, en vooral rustig te verlopen verkiezingen. Daarover zijn de meningen overigens ook verdeeld; er zijn een paar mensen die hun hart vasthouden voor relletjes, voor ongeregeldheden. Een aantal mensen zegt: het kan beide kanten op gaan: slecht en goed. Maar de meesten melden luchtig: het wordt een groot feest!

“Wat hebt u een mooie vrouw” zegt de zuster die in de herberg schoonmaakt, en ze heeft helemaal gelijk! Vandaag was een dag die ik samen met Mirella doorbracht. Niet te vroeg op (voor zover Suriname dat toestaat) rustig ontbijten en dan op pad. Een wandeling door de stad.  Langs de winkels, koffie drinken in de domineestraat, winkelen in de jodenbreestraat, over de markt (ik blijf dat leuk vinden, ik ging als kind samen met mijn oma van vaderskant naar de markt in Rotterdam. We gingen dan samen, alleen maar om te luisteren naar de marktkooplui. De ene schreeuwde nog harder dan de ander. En zo bijzonder grappig, allemaal, de slimste zinsconstructies en grapjes werden gemaakt. Maar het ging vooral snel, bijzonder snel konden ze praten, zonder zich te verslikken. We konden er krom om liggen van het lachen, mijn oma en ik)

We lopen langs het water, en zijn op weg naar ‘Jenny’s tours’, waterkant 4. Halverwege staan we stil, en vragen ons af of we er niet voorbij zijn, maar we krijgen direct hulp: ”bent u verdwaald?” twee mannen hangen op/aan een kraampje langs de weg en spreken ons aan. Ze wijzen de weg, en wrijven het erin “Wij weten wél de weg in Suriname” Maar een knipoog en een grote glimlach die alle tanden blootgeeft volgen, en ik steek mijn duim op “Bedankt!” en we gaan onderweg. Maar Jenny’s vinden we niet, wel een andere reisorganisatie, aan de waterkant 44 (dus het andere uiteinde van de weg, nemen we aan- we zijn de verkeerde richting opgestuurd, naar de hoge nummers, niet de lage), dus we zeggen gekscherend tegen elkaar “Tja, maar zij weten wél de weg” en lachen, we gaan morgen wel opnieuw zoeken. We gaan even dit reisbureau in, en de dame achter de balie is erg vriendelijk, maar vertelt ons dat ze alleen vanaf augustus reizen organiseren. “maar wat doen ze dan nú hier” grappen we als we de deur uitgaan. We hebben best lol, samen.

Pas later vandaag, de avond is al gevallen en we zijn er weer in de buurt om wat te eten, komen we erachter dat we héél dichtbij Jenny’s zijn geweest, die twee jongens hadden wéldegelijk gelijk. Een beetje meer vertrouwen had ons geholpen. We eten bij ‘Jiji’s’ een leuk restaurant op de eerste etage, boven wat winkels, vlak bij het water, aan de SMS-pier, met mooi uitzicht op de Surinamerivier, en blik op de Wijdenboschbrug (voor de niet-Surinamers: googlen! het is een indrukwekkende brug, alleen jammer dat ‘ie zo smal is gemaakt, er staat iedere dag file) Het restaurant is best prijzig, en ook niet met een Surinaamse keuken, maar een ‘internationale’ (dus gewoon ossenhaas, kip en lamsboutjes als keuzes) Maar... het is eigenlijk best wel romantisch om zo’n uitzicht te hebben, en dus geschikt om onze eerste hele dag hier samen af te ronden. Een gezellige en geslaagde dag.