Vrijdag 22 mei – een laatste dag en blog, een eerste afscheid

“Dan moet je Jan even appen”. “Maar hij geeft geen antwoord, ik heb hem net ge-appt. Oh.. wacht, hij leest het nu” “Bel hem anders even”. Zo gaat het een tijdje over en weer. De jongedame (heel erg jong naar mijn inschatting, maar bij dames van Hindoestaanse afkomst vind ik het lastig schatten) zit gekluisterd aan haar telefoon. Ze is bezig om voor ons een reis te regelen naar het binnenland, mocht u het niet goed meekrijgen. Want dat gebeurt natuurlijk digitaal. Niet via de computer, maar via de telefoon. Het is overigens opvallend, de hele website-revolutie is hier schijnbaar voorbijgegaan, maar appen, facebooken, youtuben en twitteren (zijn dat allemaal correcte werkwoorden?) doet iedereen. Het was voor mij een wat gekke gewaarwording om op internet maar heel weinig informatie te vinden van de diverse bedrijven die  hier in Paramaribo werken. Lang niet allemaal hebben een website, en de bedrijven die het wel hebben maken er vaak niet al te veel werk van, getuige de informatie die erop verschijnt. Op visitekaartjes vind je dan ook vaak wél een facebook-naam, maar geen website. Deze reisorganisatie is overigens een uitzondering. Er staat veel informatie op hun website, die ook up-to-date is, met vertrekschema’s en al. Maar, de prijzen kunnen variëren, zo merken we vandaag, zowel naar boven als naar beneden, overigens. We zijn er maar heen gegaan om te boeken, want dat gaat toch echt nog steeds beter fysiek, en met cash geld, dat wel, euro’s of SRD’s, maar cash. Mirella en ik staan half in de deuropening van een bar, waar een tafel is neergezet, waarachter twee vriendelijk glimlachende (en dus zeer jonge) dames zitten die je te woord staan. Maar deze dames zijn voornamelijk de vingers die de telefoons bedienen die in contact staan met ‘Jan’. Het is, zo blijkt, degene met wie we echt zaken doen, de spil van deze reisorganisatie, Jenny’s tours. En als Jan ‘ja’ zegt, is het in orde. Na een lang uitblijven van een antwoord bemoeit zich ook een jongeman die even verderop aan een tafeltje zit, zich ermee. Hij blijkt één van de reisleiders te zijn, en is ook wat doortastender. Nadat hij wel tot vier keer toe de dames heeft gezegd te bellen, vraagt hij de telefoon van één van de twee, en belt zelf. “Twee mensen voor Brownsberg, maandag, is dat oké?” en daarmee is het beklonken. We reserveren, krijgen daar een bewijs van in de vorm van een kwitantie, en het is in orde. Maandag gaan we naar de Brownsberg. We overwogen eerst even de reis naar de Raleighvallen die morgen vertrekt, maar dat is een reis van vier dagen en dat zou betekenen dat we de pinksterdienst van zondag moeten missen en dat is niet de bedoeling. Wellicht komt er laten nog een mogelijkheid, ze gaan er regelmatig heen. Andere reizen zijn Matapica voor de grote schildpadden (en het is daar nu een goede tijd voor, zo vertelt deze reisleider) en dolfijnen spotten. Er is veel te doen en te zien.

Zoals het er nu uitziet zal ik zondag naar de grote stadskerk gaan. Er zijn ook uitnodigingen van zeker twee andere kerken waar bijzondere pinksterdiensten zijn. Maar ik kan mijzelf niet opsplitsen, en de diensten zijn tegelijkertijd, dus ik moet kiezen. Vanmorgen heb ik afscheid genomen van het centrale kantoor, de mensen dan. Ik heb zoveel mogelijk de dagopeningen meegemaakt, een mooi en gestructureerd begin van de dag. En vanmorgen bedankte ik voor de gastvrijheid, centraal aan het einde van de opening, en daarna ging ik de mensen langs met wie ik persoonlijk contact heb gehad. Het levert nog een leuk gesprekje op met broeder Zamuel en zuster Anches. Het kantoor was voor mij als een soort basiskamp van waaruit ik de dagen invulling heb gegeven en af en toe ook mensen heb ontvangen, en daar ben ik dankbaar voor. Van veel mensen krijg ik spontaan een grote knuffel en ik ga opgewekt de deur uit, naar Jenny’s tours, dus. Het is een afronding van de ene, en start van een andere periode. Vandaag was formeel de laatste werkdag en morgen start formeel de vakantie (al volgen er nog een paar telefoontjes, morgen). We markeren het moment van wisseling van doel ook door van onze verblijfplaats te verwisselen, we gaan naar een door broeder Age Kramer geadviseerd guesthouse, Amice. De reden om te verhuizen is voornamelijk dát: markering van een andere invulling van de tijd door naar een andere plek te gaan. Zoals gezegd, de Zinzendorfherberg is een zeer goede verblijfplaats geweest als werkplek, goede voorzieningen en centraal. Voor een vakantie gelden andere wensen, zoals bijvoorbeeld een zwembad (jawel, klein, maar toch) en een rustigere buurt. Maar het is wel verder weg van het centrum en een kleinere kamer, dus we zullen zien.

Vandaag spreek ik ook zuster Gloria Power, die nu net naar Suriname is geremigreerd, en we wisselen onze ervaringen uit. Want hoewel zij hier geboren en getogen is, een afwezigheid van een flink aantal jaren maakt dat ze een aantal dingen op eenzelfde manier als ik ervaart. Maar een hoop andere dingen ook niet, en we lachen samen om wat ons verbaast, maar ook om wat ons verwondert.

Het is apart om eerst als werkbezoeker aanwezig te zijn, en vanaf nu als toerist. Ik geloof dat ik er nooit goed in ben geweest om toerist te zijn. De foto’s die ik nam waren voor het verslag, voor u als lezer, voor mijzelf doe ik dat niet zo snel, ik vergeet het vaak. Op georganiseerde reizen gaan heb ik weinig gedaan. Maar voor het binnenland heb je natuurlijk niet veel andere keuze. Dus zal ik me voegen in de stoet achter de reisleider aan, en laat me vertellen dat ik mijn sokken over mijn broek moet doen, omdat er anders beestjes in kunnen komen, en meer van zulks.

Het is de laatste formele werkdag, en daarmee de laatste blog. Ik kan me voorstellen dat ik u dit weekend nog verras met een verhaal. Maar daarmee moet ik dan ook echt voor nu afscheid van u nemen. Vakantie is vakantie, zoals Mirella terecht zegt.

Tot in Nederland!