Een eerste rustige dag

'Laat Hem besturen'  luidt de dagtekst van vandaag. En dat geldt ook als Hij je een dagje rust gunt, zo leerde ik vandaag. Het is een kunst, zo merk ik, om de tijd te nemen de indrukken in me op te nemen, en me niet te druk te maken om de tijd goed te besteden. Gisteren leverde het al een leuk gesprek op, hier op het pleintje voor de Zinzendorfherberg waar ik verblijf.

Een rustige dag, dat is de melding van het Provinciaal bestuur die ik deze ochtend krijg, met een schriftelijke uitnodiging om morgenochtend (woensdag, dus) de dagopening op het centraal bureau mee te maken. Tot die tijd de ruimte om te acclimatiseren.

Vlak daarna, half negen is het, en de stad is al in volle beroering, word ik verrast door een kort bezoek ('doktersbezoek’ zoals hij het zelf noemt) van Paul Macknack. Een warm weerzien van onze organist nadat hij drie maanden geleden terug verhuisde naar Suriname. Het blijkt dat het kantoor waar hij werkt (hij is directeur van toneelgezelschap Thalia) schuin tegenover de herberg staat. Een hartelijke groet van hem aan u allen.

Zoals zuster Nelly afgelopen zondag terecht verwoorde: een bakje koffie op de veranda - er is geen betere manier om je dag te beginnen. Ook vandaag is er regen bij vlagen, maar ik neem me voor eens te gaan kuieren in de stad, 'kuieren' want gisterenavond werd me al duidelijk dat 'wandelen' in deze warmte echt geen goed idee is, een RUS-TIG tempo is geboden.

Genietend van kleuren en geuren kom ik langs het Surinaams Bijbelgenootschap waar ik kennismaak met de grote hulpvaardigheid van één van de medewerkers. Het boek dat ik zoek hebben ze niet, maar deze zuster neemt uitgebreid de tijd om me te vertellen hoe ik van daar naar de stadszending kom, waar ze het zeker wel hebben. Ze neemt de kaart erbij, en een kans om te zeggen dat de kaart voldoende is, geeft ze me niet. Uitgebreid en met veel namen van winkels, gebouwen, kerken, etc. legt ze uit hoe ik op wel drie verschillende manieren deze afstand (toch niet veel meer dan een paar honderd meter) kan afleggen. Ineens, halverwege de derde uitleg, onderbreekt ze zichzelf en zegt: u weet vast niet meer wat ik aan het begin gezegd heb, hè? We lachen allebei en ik verzeker haar dat het goed komt. Met warme wensen voor de tijd hier en een gratis kaart verlaat ik de winkel.

Een broodje bakkeljauw smaakt anders wanneer je het eet in Suriname (dan bijvoorbeeld thuis in Uterech), aan de drukke domineestraat, een vers warm broodje, een koud flesje Fernandes, en dat voor 2,5 euro. En met dat uitzicht: de eindeloze stroom van mensen en voertuigen (de brommertjes vliegen je hier om de oren) zo’n beeld had ik ook werkelijk voor ogen bij de drukte van Paramaribo. Hoe anders, rustig is de burenstraat waar de stadszending zich bevindt. zie de foto’s.

Nadat ik daar inderdaad het boek heb gekocht dat ik zocht (Liedboek voor de kerken Suriname voor Martijn) zie ik dat er dichtbij een aantal begraafplaatsen zijn. Ik besluit mijn weg terug daar langs te lopen, en krijg daar geen spijt van. In de J.A.Pengelstraat, tegenover de Wanicakerk (zie foto’s) ontdek ik (dat ik de ontdekker ben, is natuurlijk onzin, het ligt er al meer dan een eeuw, maar zo voelt het wel) een verlaten en verwilderde begraafplaats. Later merk ik dat het niet de enige is in Paramaribo. De graven zijn overwoekerd, overal ligt vuil en afval, maar er zijn ook enkele pareltjes te vinden (zie foto’s) Ik ben onder de indruk van deze verlaten en verloren plaats. Hoe anders zijn de begraafplaatsen van de broedergemeente die doorgaans goed worden onderhouden. Uit mijn overpeinzing word ik opgeschrikt door een reptiel van zeker een halve meter – een hagedis denk ik. Watervlug (of ik was gewoon te langzaam met mijn camera) verdwijnt ‘ie weer. Meer geluk heb ik bij het vastleggen van een huisgenootje (zie foto) al is die beduidend kleiner.

Een rustige dag, al is de stad niet rustig, nog steeds niet. Toch hoop ik op een rustige nacht en kijk uit naar wat morgen gaat brengen.