Zondag 3 mei – Vredig, Vrij en Vriendelijk - leve Coronie!

“Het is als met een vrouw, een oude zuster, ze heeft een probleem. Het is een financieel probleem, de vraag of ze deze maand rondkomt. Of ze voldoende geld heeft om voor zichzelf en haar gezin te zorgen, ook deze maand. Het is een probleem waarmee ze niet te koop loopt, iets wat ze niet zomaar aan iedereen vertelt. Maar ze vertelt het de Heer. Ze vertelt het aan God, en dat doet ze met een lied. Deze zuster zingt een lied omdat ze het moeilijk heeft. En ze zingt geen klaaglied, nee, dan zouden anderen het mee kunnen krijgen dat ze het moeilijk heeft, en haar problemen zijn niet voor anderen, ze zijn voor God. En dus zingt ze een loflied, een lied waarin ze de wonderen van de Heer bezingt. En ze zingt niet alleen een loflied omdat de anderen niet mogen weten dat het niet goed gaat, nee dat is niet eens de belangrijkste reden. Ze zingt een loflied omdat ze vertrouwt. Omdat ze erop vertrouwt dat God haar problemen kent, en meer dan dat, dat hij ervoor zal zorgen dat ze weggaan”. Het zijn, vrij weergegeven, de woorden van broeder Castillion, die hij spreekt als opening van deze dienst, de zondag ‘Cantate’; ‘zingt de Heer een nieuw lied, want Hij heeft grote wonderen gedaan’, en hij licht op deze manier toe dat we niet alleen zingen vanwege wat Hij gedaan heeft, nee zelfs vanwege de wonderen die Hij nog zal doen.

Het is een mooie en volle dienst, want het is niet alleen een preekdienst, ook wordt er een periode van rouw afgesloten van een overleden zuster, en mag de gemeente met mij kennismaken. Ik spreek een paar woorden en bedenk me dat het wel leuk is om met een verzoek af te sluiten, namelijk de vraag of de gemeente het volkslied van Coronie wil zingen. Dat bestaat namelijk, zo heb ik deze dagen geleerd. Maar het blijkt dat ik de gemeente toch iets overvraag. Enthousiast wordt er ingezet, maar na een paar regels zingen er steeds minder mensen, tot het refrein, dat dan weer uit volle borst wordt gezongen. Ik waardeer het spontane, de manier waarop de mensen reageren, maar voor een aantal broeders en zusters is dat niet genoeg, “dat is toch geen welkom”, en er wordt actie ondernomen. Tijdens het gezellig bijeen zijn na de dienst wordt een blaadje van het volkslied gekopieerd voor de mensen waarmee we samen de lunch gaan nuttigen. Na afloop wordt het lied gezongen, en als bewijs zal ik u morgen het filmpje sturen, het is iets te groot voor de kleine internetverbinding die ik vanaf hier heb.

Er gebeurt ook iets anders tijdens het nababbelen met een cups fris: een tijdens de dienst druk doende broeder met camera en filmapparatuur (de foto van mij achter de microfoon is van hem) stapt op mij af met de vraag of ik niet door hem wil worden geïnterviewd. Ik stem in, en zo verschijnt er straks ergens op de lokale televisie een interview met ‘die dominee uit Nederland’, “toen we het volkslied weer eens hebben gezongen”. Er is één vraag die hij me stelt, die me vaker wordt gesteld: “Wat vindt u van het kerkgebouw?” Ik antwoord naar waarheid: “Toen ik hier voor het eerst aankwam, vrijdag, dacht ik: wat een mooi kerkgebouw, maar toen ik wat beter keek, zag ik dat er wel heel erg veel achterstallig onderhoud aan is. Het is een thema in deze gemeente, met name ook bij mijn gastheer. Zo te zien is er lange tijd, zeker 20 tot 30 jaar niets meer aan het gebouw gedaan. En –zeker in een klimaat als hier- laat dat zijn sporen achter. De buitenkant heeft nauwelijks meer iets dat ‘verf’ genoemd kan worden,  op verschillende plekken missen houten planken, een aantal balken vertonen rot, enz. En in één van de vele lange gesprekken die ik met deze broeder heb, deelt hij met mij de zorg. In het kader van de dagtekst van vandaag neem ik mij spontaan voor om mijn steentje bij te dragen. Maar, even later denk ik: maar ja, en dán? Want het is niet de enige kerk, die aan onderhoud toe is van de EBG, zeker niet in Suriname, en zelfs niet in Coronie, dat toch echt niet groot is. Waarom zou ik geld geven en willen inzamelen voor déze kerk, en niet voor een andere? Maar het antwoord is simpel: voor déze kerk wordt het mij gevraagd, niet voor al die andere kerken. En net als het veranderen van de wereld, dat altijd bij jezelf, dus klein begint, geldt het denk ik ook voor dit verzoek: mee te helpen aan het herstel van de Salemkerk in Coronie. En zo omschreven is het geen grote en zware opdracht, maar een mooi project, wat denkt u ervan?

Ik kijk de broeder wat ongelovig aan wanneer hij zegt “Het zijn ‘killer-bees’, uit Brazilië” En ik hoor mezelf denken: ‘de grote glimlach op het gezicht van deze broeder komt niet overeen met wat hij net zei’, en dan denk ik: ‘killer-bees?, toch niet hier, in zijn tuin, waar we zomaar open en bloot op de veranda zitten? (met muskieten heb ik leren omgaan, maar dit lijkt me toch echt van een andere orde) De imker (want dat is deze broeder, ‘semi-professioneel’ zo noemt hij het, maar vertelt later dat hij er ruim van kan leven, dus geldt voor mij dat het professioneel is) stelt ons gerust met de mededeling dat hij ze houdt op een perceel buiten de stad, want anders krijgt hij toch echt problemen met de buren. Hij vertelt alles, maar dan ook echt alles wat er te weten is over het houden van bijen. En onder de vele bijzondere dingen die hij vertelt is er met name één ding dat ons in zijn verhaal opvalt: wist u dat bijen, als ze op zoek zijn gegaan naar nieuwe bloemen die in bloei staan, bij terugkomst, door middel van het rondvliegen in de bijenkorf, aan de andere bijen laten zien hoe ver en waar precies deze bloeiende bloemen zich bevinden, en dat de anderen dan feilloos de weg daarnaar terug weten te vinden? Opmerkelijk. De broeder vertelt honderduit, en we moeten hem stoppen, want we moeten nog langs de zuster die voor ons de lunch heeft verzorgd om haar te bedanken, en bij de fotograaf voor de usb-stick met foto's.