Zaterdag 25 april - Een feestelijke middag en avond

Het basketbalveld dient als feestzaal. Redelijk professioneel is een overkapping gemaakt van een stalen constructie met golfplaten als dak. Wellicht was de constructie er al en is die niet speciaal voor vanavond gemaakt, zo stevig ziet ‘ie er in ieder geval uit. De randen zijn versierd met groene en witte vlaggetjes, ballonnen en lampjes. We zullen de avond hieronder feestelijk doorbrengen. Droog. En we zullen uiteindelijk ook geen stap ín het internaat zélf zetten. Nu ik weer terug thuis ben vind ik dat eigenlijk wel jammer, ik zou wel benieuwd zijn hoe groot de kamers zijn, hoe de eetzaal eruitziet, enzovoort. Maar ja, ga er maar aan staan als directeur van een meisjesinternaat, niet alleen om de meisjes een hele avond stil te krijgen, maar ze ook nog zover te krijgen dat de kamers voldoende netjes zijn zodat bezoek een kijkje binnen kan nemen. Nee, als dat de rede is, neem ik het haar niet kwalijk. Maar er kan ook een andere reden zijn. Het zou namelijk heel goed kunnen dat de kamers wel picobello in orde zijn, want ik hoor van verschillende mensen dat deze directeur die er nog niet zo lang is, streng is. Duidelijk, ferm maar rechtvaardig de jonge dames op het juiste pad houdt en ze klaarmaakt om hun rol in de samenleving te kunnen vervullen. ‘Jonge dames’, want het internaat –zo begrijp ik- is er voor dames van 16 t/m 26 jaar.

‘De rol in de samenleving’ is ook waar de voorganger het vanavond over heeft. Het is een bijkomend voordeel van mijn te gast zijn hier, dat ik ook eens de gelegenheid heb om andere predikanten te zien voorgaan. Zo zag ik eerder br. Zamuel bij de besturendag vorige week zaterdag, afgelopen woensdag zr. Anches bij de Bigi Yari, en nu vandaag broeder Michael Persaud. Hij is één van de drijvende krachten achter het Theologisch Seminarie, waar ik donderdag ook door hem ben rondgeleid. Hij is tevens aangesteld als jeugdpredikant en dat is deze avond te merken. Met grote flair leidt hij de dienst. Hij loopt veel heen en weer, en komt van achter de tafel die speciaal voor hem is neergezet, naar voren, loopt tussen de rijen door en weer terug. Gebruikt veel, zeer praktische voorbeelden, en spreekt met regelmaat mensen aan die op de voorste rij zitten, waarop ik ook heb plaats mogen nemen. En ik mag mijzelf ook nog eens voorstellen, natuurlijk.

In zijn preek –die hij met evenveel heen en weer bewegen houdt- doet hij iets opmerkelijks; hij verbindt twee verhalen die ik in eerste instantie niet zo snel samen zou zien. Er is het verhaal van Naäman, de Aramese legeroverste met een huidziekte die voor genezing bij het naburige Israël bij Elisa te rade gaat (2 koningen 5). En de gelijkenis van de vijf wijze en de vijf dwaze meisjes (Mattheüs 25). De verbinding is natuurlijk ‘meisje’, wan wie het verhaal van Naäman kent, weet dat hij op het spoor van Elisa is gebracht door een jong meisje dat hij van zijn rooftocht heeft meegenomen als slavin voor zijn vrouw. Het gaat over hoe een jonge vrouw, onbeduidend in de ogen van de wereld, een belangrijke rol kan spelen. En hoe dit ook in deze tijd mogelijk is, ook voor deze jonge vrouwen van het jubilerende internaat. br. Persaud noemt voorbeelden van krachtige vrouwen, zoals zuster Anches die het toch maar mooi gemaakt heeft in de kerkleiding van het land, en ze mag opstaan, om toch maar duidelijk te laten zien dat ze vrouw is - de zuster heeft zich voor de gelegenheid overigens feestelijk aangekleed, dus ze had waarschijnlijk iets dergelijks verwacht. En daarvoor, voor het spelen van een rol in de samenleving als jonge vrouw, is wijsheid nodig. En ook hier gebruikt hij eenvoudige voorbeelden, zoals wanneer je voor het eerst in Nederland zou zijn, in de winter, en je even verderop in de straat moet zijn, en geen schoenen aan doet, maar even snel slippers, dan ga je het koud krijgen, je had beter het advies van de schoenen kunnen opvolgen. Het is een simpel voorbeeld, maar je onthoudt het wél. Als we napraten verontschuldigd hij zich een beetje: “je moet die jongeren bij de les houden, voorbeelden zo eenvoudig mogelijk houden, want anders krijg je ze niet mee, ze zijn in het leven met van alles en wat nog bezig, maar niet met geloof.” Zijn extra uitleg is voor mij niet nodig, want ik heb waardering voor de manier waarop hij het doet, en ik durf te beweren dat bij een aantal van deze jonge dames de boodschap zeker is overgekomen.

Het was de directeur deze avond overigens niet alleen gelukt om de jonge dames stil te krijgen, maar ook om ze te stimuleren, om op te treden. Een koortje zingt twee liederen, één meisje zingt solo (waarvoor mijn bewondering tijdens het lied groeit; ze zingt zuiver, in het Surinaams, zonder begeleiding, en met een krachtige stem) en een ander meisje laat een dansvoorstelling zien.

Al met al een feestelijk bijeenzijn, en voor mij een andere kans om mensen te ontmoeten, zoals de zusters van zustergroep Tabitha, de oudste in Suriname, met 85 jaar. En de vorige directeur van het internaat, die nu gepensioneerd is, maar toch een gevulde agenda heeft met het voorgaan in diensten en het opnemen van diensten voor radio Apinti.

Morgen zal ik voor het eerst echt buiten Paramaribo komen, in Saramacca waar in Kampunbaru (ik hoop dat ik het juist schrijf) een nieuwe kerk geopend zal worden. Wederom een feestelijke gelegenheid (ik raak door mijn stropdassen heen...)