Zaterdag 16 mei – een bevlogen dag

‘Er zijn hier wel erg veel blanken bij elkaar’, hoor ik mezelf denken, en dat is vreemd, dat het me nu zo opvalt. Ik kijk nog een keer om me heen, maar het is toch echt het geval, aan de ontbijttafeltjes zitten nagenoeg alleen maar blanken (Nederlanders?), in hotel Torarica. Maar goed, veel tijd om mijn gedachten hierover te laten gaan, heb ik niet. Want ik kom niet voor de toeristen, ik kom voor een conferentie, en het is een conferentie bevolkt door Surinamers, dus ik loop door de ontbijtzaal, langs de kauwende toeristen. Verderop, in de hal wordt ik al begroet door een zuster die ik ken van het Theologisch Seminarie, en krijg een grote brasa. Dat gebeurt overigens keer op keer, van elk van de mensen aan wie ik word voorgesteld, krijg ik een dikke knuffel bij het afscheid. En het is misschien wel het beste bewijs dat de opzet  van deze dag geslaagd is. Het is een bijeenkomst van christelijke leiders in Suriname, van alle gezindten; EBG, Hervormd, Volle-evangelie, baptisten, pinkstergemeenten, katholiek, enzovoort, noemt u maar op, alle gezindten zijn aanwezig. “niet ‘vertegenwoordigd door’, hoor” benadrukt een zuster mij; “want het gaat hier niet om een officieel samenzijn, het gaat erom dat we in elkaar de liefde van Christus zien en terugvinden, dat we elkaar een hart onder de riem steken, bemoedigen” en dat gebeurt. “Christenen denken vaak dat samenwerken, samen dingen organiseren betekent” Aan het woord is Eric Tjin Kon Kiem, de voorzitter van de initiatief nemende groep, “Maar dat is onzin, het begint met de relatie die we met elkaar hebben als Christenen, zoals Jezus zegt tegen zijn discipelen: ‘laat het onder u niet zo aan toe gaan als in de wereld, maar laat door uw liefde voor elkaar zien dat u broeders bent’, en zo moeten wij als christelijke leiders met elkaar omgaan. Hoe komen mensen tot geloof als we het al met elkaar niet kunnen vinden?” De broeder stelt voor om een verbond te sluiten, een verbond waarin de leiders beloven elkaar respectvol, met liefde te behandelen, ook al ligt de theologie ver uit elkaar.

“we moeten meer knie-o-logie beoefenen dan theo-logie” Zo doet broeder Paul Doth (die ik eindelijk ontmoet, één van de mensen die ik graag wilde spreken) een stevige duit in het zakje. Meer bidden is de boodschap. Hij is voorzitter van de stichting Begi nanga Wroko (bid en werk) en wil graag een oude actie nieuw leven inblazen: een gebedswacht. Rond de klok gebed, iedere dag, ieder uur, door iemand van de christelijke kerken in Suriname. Het bestond al, en heeft destijds 8 jaren lang gewerkt, maar moest door omstandigheden stoppen en de broeder maakt zich er hard voor om het nieuw leven in te blazen. De broeder noemt voorbeelden van plaatsen waar trouw gebeden is, lange tijd, en waar bijzondere dingen zijn gebeurd. Hij bevestigt aan het einde van zijn toespraak het belang van het ‘samen kinderen van één huis’-zijn: “God kent alleen kinderen, geen denominaties, geen geloofsovertuigingen, geen verschillen in theologie. En laat wat we zingen in ons volkslied ‘God verheffe ons heerlijk land’ waarheid worden in ons leven”. Het eerste wat ik denk is: ‘Ik wil me inschrijven voor de gebedswacht, dit moet gebeuren!!!’ het is een passionele gedachte, die duurt totdat ik mij realiseer dat ik natuurlijk helemaal geen Surinamer ben, en dat er in Nederland genoeg zaken zijn waar ik me voor kan inzetten. Maar het is wel de weergave van mijn gevoel. Deze meeting had ik niet willen missen. Ik spreek met een heleboel mensen van heel veel verschillende kerken wat ik hoor, telkens weer is één grondtoon: “Onze God is een liefdevolle God, en wij als zijn dienaren zijn gezegend dat we dit aan de wereld mogen verkondigen”, keer op keer.

Het zingt na in mijn hoofd wanneer ik in de taxi zit, en dit keer wil de taxichauffeur een gesprekje aanknopen, maar ik eigenlijk even bij die gedachte wil blijven. De taxi brengt me naar zuster Helene Louise Sporkslede, moeder van zuster Naarda, en zus van zusters Eugenie en Adeline, (en de andere zussen die erbij zijn) Ze viert haar 85e  verjaardag, maar het gaat niet heel goed met haar.

Het is eigenlijk als vanzelf gegaan dat ik hier aanwezig ben. Eerst hoorde ik dat de familie in Suriname zou zijn, en nam me voor ze te gaan opzoeken. Maar gaandeweg werd het tot een verjaardagsbezoek en werd me gevraagd het avondmaal te bedienen, en uiteindelijk is het uitgegroeid tot een complete dankdienst, soms moet het gewoon gaan zoals het gaat. We zijn bij elkaar onder het huis van de zuster, die, dankzij een drietal hulpverpleegsters – die er ook alle drie zijn- nog steeds thuis kan wonen. (Voor als u niet eerder in Suriname was: veel huizen staan voor een groot deel op palen, vaak is er alleen een keuken of een kamer beneden, de rest boven. Zo heb je een grote ruimte onder het huis waar je goed in de schaduw kan vertoeven, en ook uit de regen; ) Tijdens ons samenzijn stort het om ons heen van de regen, tot op het moment vlak voor de zegen. We zingen ‘Er komen stromen van zegen’, en lap, het begint weer te regenen. Niet echt tot ieders genoegen, overigens, want de straten staan blank.

Ik koos voor dit samenzijn voor psalm 27, de psalm van ‘tegen beter weten in’, de psalm die spreekt over moed, als de situatie moedeloos is. Die spreekt over hoop, als de wanhoop het enige overgeblevene lijkt. Over uitzicht in uitzichtloosheid. Een psalm die pleit voor geloven zonder bewijs, die pleit voor vertrouwen zonder zekerheid, hoop zonder enig teken aan de horizon. Simpelweg vanwege één reden: het is de Heer van hemel en aarde waar de hoop, het vertrouwen en ons geloof naar uitgaat, en Hij houdt zijn woord!

“de Tigrisdreef”, ik kijk de zuster verbaasd aan. “Ja, ik heb 20 jaar in Nederland gewoond, was lid van de Broedergemeente, de Jeruelkapel. Ik zat in het koor. Het is zuster Houtsnee (en haar twee zusters naast haar, waarvan één binnenkort de gezegende leeftijd van 90 mag bereiken, en nog heel erg ‘bij de pinken’ is), mocht u zich afvragen welke onverwachte ontmoeting deze broeder nu weer heeft. En de Tigrisdreef, mocht u het niet weten, ligt vlak achter de Sjanghaidreef, waar Mirella en ik eind vorig jaar naartoe verhuisd zijn. Een kleine wereld. Ik moet ook ophouden u te melden wie ik allemaal ontmoet en welke familie men in Suriname heeft, want het risico dat ik iemand vergeet wordt steeds groter. Maar ik meld u nog wel dat ik vanavond, in de Wanicakerk waar ik deze zuster ontmoette, ook een ontmoeting had met de dochter van zuster van de Stroom, en haar man, en de broer van Kenneth Pinas - die afgelopen zomer in onze kapel trouwde -, die mij een lift naar huis geeft. Een bijzondere, bevlogen dag!