Vrijdag 15 mei – technische problemen en een kleine frustratie

Het is een gat in de markt, daar ben ik zeker van. Ik heb er mijn best voor gedaan, veel vrije tussentijd aan besteed, maar tevergeefs. Ik heb bedrijven gebeld, het internet afgestruind, een tweetal bedrijven bezocht, mensen gevraagd, bekenden en onbekenden, zelfs een via2000 gekocht (een advertentieblad) maar het mocht niets, maar dan ook helemaal niets baten: in Suriname kun je geen motorfiets huren. Brommers wel, en fietsen al helemaal. Sinds de komst van de eerder genoemde stagiaires (voortdurend zijn er toch ongeveer 2000 aanwezig, wordt geschat) is er goede business te doen in de fietsenverhuur, en de brommertjes worden ook wel door toeristen gehuurd. Alhoewel, als je 15 euro voor een dag betaalt voor een brommertje (zonder helm, die ook nog eens 3 kost), en voor hetzelfde bedrag een autotje kunt huren, zul je sneller voor het laatste kiezen, denk ik, zeker als de borg 250 euro is. ‘is het apparaatje werkelijk zoveel waard?’ denk ik, als de verkoopster mij het brommertje laat zien waarvoor ze deze bedragen vraagt. Het valt weliswaar niet uit elkaar, maar als je voor de meeste auto’s maar 100 euro borg hoeft te betalen, is de verhouding wat weg, toch? Omdat ik ondertussen gewend ben aan de SRD, en ook alles daarmee betaal, vraag ik haar het om te rekenen, ik zie niet veel heil in een voortdurend met 250 euro op stap te gaan. Maar deze dame waagt het om een omrekenkoers van 3,92 te hanteren! (waar de gangbare koers ergens tussen 3,60 en 3,65 ligt). Nog maar eens overwegen.

Maar terug naar mijn (lichte) frustratie: een motorfiets zul je niet vinden in de verhuur in Suriname, er zijn er wel geweest, zo begrijp ik van deze en gene in mijn zoektocht, maar op het moment kun je het gevoegelijk vergeten. Jammer. Want hoewel ik natuurlijk niet lichtzinnig de adviezen die een aantal van u mij gegeven hebt, in de wind wil slaan, het bloed kruipt waar het niet gaan kan. En motorrijden is toch echt een favoriete bezigheid om ontspanning te vinden, en gewoonweg plezier (kent u die reclame van Marktplaats, waar je een man ziet van middelbare leeftijd, met een glimlach van oor tot oor, want hij heeft zich net met een oude liefde verenigd: een tweewieler-oldtimer, dat gevoel ken ik). En Suriname is, zo heb ik wel gezien op de wegen naar het westen – Wageningen, en naar het oosten – Albina, zeer geschikt voor het rijden op een motorfiets, één met goede vering, dat wel, maar zeer geschikt. Onbegrijpelijk dat er geen verhuur is. Bij deze: als u van plan bent een goed idee te gaan exploiteren in Suriname – ga motoren verhuren! Bij mijn volgende bezoek hebt u mij zeker als klant. Het kriebelde zo, dat ik zelfs even met een serieuze blik naar de tweedehands motorfietsen keek in het advertentieblaadje, maar daar toch maar snel van afzie: het is weer zo’n gedoe om straks de fiets weer te verkopen. Dus ik verbijt deze prikkel en heb ook weer iets om naar uit te zien, straks.

Straks, want eerst is het uitzien nu naar maandag, naar de komst van Mirella. We zijn samen wat aan het kijken naar mogelijke bestemmingen om in het binnenland aan te doen, en andere trips. Van verschillende mensen hoor ik verschillende tips, dus het is wellicht goed om samen eens bij een reisorganisatie langs te gaan. Want via het internet is even geen optie;

“Wat deden we voordat er internet was?” zeg ik tegen de receptioniste van de herberg. “Dus dat!” antwoordt ze, en glimlacht vriendelijk, maar gepijnigd, want al sinds gisterenochtend is er geen internet in de herberg. “Heb je al de stekker eruit gehaald en weer terug gedaan?” zeg ik in mijn onschuld, want het is het eerste dat een IT-er je vraagt als je hem belt met een computer probleem: “heeft u de computer al uit- en aan gezet?” Maar ze blijft glimlachen en vertelt dat ze alles al hebben geprobeerd. Vanmiddag komt er een monteur. Wanneer ik aan het einde van de middag terugkeer in de herberg, begrijp ik dat de monteur is geweest, maar mijn opleving duurt niet lang: zodra ik mijn computer opstart, blijft het symbooltje bovenin mijn scherm een geel driehoekje met een uitroepteken vertonen: geen internetverbinding. Vanmorgen ging ik naar het Krasnalpolski, waar je rustig kunt zitten (in de buurt van een stopcontact, want mijn laptop werkt niet meer zonder stroom van buiten) en redelijk internet hebt, verzorgd door V7 (uit de politiek, een samenwerking van 7 – ondertussen 5,5 – partijen uit de oppositie om NDP een tegenwicht te bieden) Maar ze mogen mijn e-mailadres best hebben, als dat betekent dat ik kan internetten. Van één van de medewerkers – en inwoonster - van de herberg krijg ik vanmiddag de tip simpelweg de straat over te steken naar een ‘Cyber’ (of het hier de gebruikelijke term is, weet ik niet, maar het is wat wij een internetcafé noemen, zo begrijpt u. Wat op zich vreemd is, want er zijn er niet veel waar je drank of eten mag nuttigen, laat staan waar je een drankje kunt kopen, iets dat toch hoort in de definitie van ‘Café’, maar goed. Met een landelijke wifi-dekking in Nederland, en 4G overal, is dit een uitstervend ras) Deze ‘Cyber’ verkoopt overigens wel drankjes, vanuit een koelkast achter de balie. En snoep, trouwens ook. Direct voor de balie zitten twee jongens naar een voetbalwedstrijd te kijken. Althans zo denk ik, en het blijkt dat ik achterloop. Want ik zie ineens dat ze allebei een ‘controller’ in hun handen hebben; met de Playstation maken ze hun eigen voetbalwedstrijd. Ik stuur u het verhaal dan ook vanuit de ‘Cyber. En print meteen een aantal dingen voor de dienst voor morgen en zondag.