Donderdag 14 mei – een feestdag

Ik dacht negen uur, het was half negen. ‘Ik weet toch zeker...’ denk ik terwijl ik stilletjes door de achterdeur de Noorderstadskerk insluip. Dat ‘stilletjes’ lukt redelijk, alleen de kinderen op de laatste rij, de oudsten van de Stahelinschool, zien me binnenkomen. Een paar minuten later denk ik eraan een foto te maken, en pak mijn camera. ‘TIK-TIK-TIK-TIK-TIK-TIK-TIK-TIK’, de lens die netjes moet uitzoomen weigert dienst als een koppige ezel. Dat was op zich niet zo erg, ware het niet dat het zo’n geluid produceert, dat, mede door de goede akoestiek, de hele kerk het luid en duidelijk hoort en dus omkijkt, en mijn onopgemerkte aanwezigheid dát niet meer is – onopgemerkt. Maar ik wacht niet totdat álle gezichtjes zijn omgedraaid en spoed me naar buiten waar ik de snelle ingeving krijg de batterij geforceerd eruit te halen, dat lukt en de camera werkt weer als voorheen. Vreemd. Maar, zo heeft u toch een foto van de kerkdienst voor de Christiaan Davidschool en de Stahelinschool, van deze morgen, geleid door zr. Urmi Mingoen. Bijzonder trouwens: hebt u weleens meegemaakt dat er aan het einde van een kerkdienst werd geapplaudisseerd? Vanmorgen gebeurde het. En of het nu was omdat de leerlingen blij waren dat de dienst voorbij was (wat wel een erg negatieve benadering is en ook niet waar, naar mijn mening) of gewoon een beleefde vorm van bedanken... Feit was het dat de oudste leerlingen, die vlak voor mij zaten, met niets meededen, de liederen amper meezongen. Maar het laatste lied, waarin de zuster kunstig het woord ‘Stahelinschool’ had verwerkt, (het lied was ‘this little light of mine, I’m gonna let it shine’) toen werd er ook door de oudere (lees: stoere) kinderen meegezongen, en zelfs mee-geklapt. De zuster weet hoe ze het moet doen.

Hemelvaart is één van de dagen die zijn opgegeven in de onderhandelingen rondom de vrije religieuze feestdagen in Suriname. Want met zoveel geloven naast elkaar heb je ook veel feestdagen (gemiddeld twee per maand, heeft een zuster uitgerekend) en er moet toch eigenlijk ook wel gewerkt worden, toch? Dus sneuvelde hemelvaart en was vandaag eigenlijk een gewone werkdag.

De camera speelt ook een rol de rest van de dag. Ik geef hem van hand tot hand in de middag, en de zusters (het zijn toch voornamelijk zusters die de ‘Bigi Sma dei’ bevolken - letterlijk: ‘grote mensen dag’, het doelt op de senioren) leggen graag deze jonge blanke broeder ‘op de gevoelige plaat’, zoals een zuster zonder enig gevoel voor de digitale techniek, het steevast noemde (bewust?). Het maakt dat er bewijs is dat ik vandaag niet echt goed geluisterd heb naar Mirella, die me gisteravond nog waarschuwde: “niet de hele tijd met die oude dames flirten, hè!” Al zag ik dat ze erbij glimlachte, dat is het voordeel van techniek.

Nu zou ik het trouwens geen ‘flirten’ willen noemen, zeker niet met een achtergrond die momenteel ernst is in een aantal gemeenten: de discussie in Suriname over het ‘leven in concubinaat’, samenleven zonder getrouwd zijn, en of dit kan/mag voor broeders en zusters die een functie in de kerk willen bekleden. Het thema komt ook vandaag op een aantal momenten in de verschillende gesprekken terug, en het is lastig omdat de meningen uiteenlopen, en zowel voorstanders van de ‘strakke lijn’, als die van de meer ‘coulante lijn’, zich op de Bijbel beroepen.

Maar ik dwaal af. ‘flirten’ of niet, het was vooral bijzonder gezellig vandaag, op de (gelukkig overdekte) binnenplaats van een relatief nieuw voetbalstadion, het ‘Tourtonne all star stadion’ aan de Harry jong loistraat. Een straat die volledig onbekend is bij de taxichauffeur die uit het dashboardvakje een stratenboek van Paramaribo tovert dat oud en vergeeld is, met daarin met de hand getekende kaarten (!). En wanneer zelfs daarin de oplossing niet te vinden is, maar een oud-collega aanschiet die we op straat tegenkomen. Uiteindelijk vinden we het stadion, en rekent hij niet extra, ‘want dat zoeken, dat is onze verantwoordelijkheid’ (moet je in Nederland mee komen... de meter draait gewoon door)

Op het voetbalveld gaat een onverstoorbare beheerder op een grasmaaier heen en weer, wat zeer opmerkelijk is, aangezien het deze dag geen seconde droog is en het met grote regelmaat echt giet van de regen. Het doet mij denken een mop over een familie die na aanhoudende regen op de tweede etage kijkt naar het stijgende water en daar ineens een strooien hoed langzaam heen en weer zien gaan in de voortuin, waarop moeder vraagt: wat is dat? En de kinderen antwoorden dat opa gisteren heeft gezegd: “weer of geen weer, morgen gaat het gras eraf!”. Maar goed, terwijl het gras wordt gemaaid is er een mooie dienst van zuster Norton, die gemeente Geijersvlijt mede heeft opgebouwd en met wie ik later uitgebreid kennis maak. Ook br. Ferdinand, voorganger van de Rogategemeente is aanwezig, en zo worden we als dominees ingeschakeld tijdens de Bijbelquiz, om het definitieve antwoord te geven wanneer men het oneens is. En dat is best een flink aantal keer, want er is toch veel waar je het over oneens kunt zijn, zelfs als het over de feiten van de Bijbel gaat. En is het nou Methusala, of Methusalem, of Metuselach die de oudste mens was, en hoe oud is ‘ie eigenlijk volgens de Bijbel geworden?

Het was al met al een feestdag, ook omdat mijn meisje vandaag jarig was, en we wel drie keer contact hebben gehad, vandaag. Ze dankt u allen hartelijk voor de felicitaties die ze kreeg!