Vrijdag 17 april - Een ontdekking

Soms zie je niet wat vlak voor je neus is, en dat is mij de afgelopen dagen overkomen. De derde dag op het centrale kantoor vroeg ik aan één van de medewerkers waar toch precies de grote stadskerk was, want daar wilde ik toch graag even naar binnen, en ik meende me te herinneren dat die niet ver zou moeten zijn. “Maar die is hiernaast!” De verbazing kreeg bij deze zuster de overhand. “Hier, naast de deur, kijkt u uit het raam – daar is ‘ie.” De eerlijkheid gebied me om te melden dat de kerk grotendeels in de steigers staat omdat er een grondige renovatie aan de gang is.

‘Maar toch, een kerk missen... en dan nog één die ‘grote stadskerk’ heet...’ hoor ik u denken als u de kerk zelf nooit hebt gezien. Dan helpt het om te weten dat, naar goed Broedergemeentegebruik, de kerk er van buiten niet echt als een kerk uitziet. Meer een groot huis, of een zaal, een kantoor misschien. Alleen de vorm van de ramen op de eerste etage en het kruis boven de zijdeur doen vermoeden dat het gebouw een religieuze functie heeft. Wanneer u de kerk niet kent, googled u ‘grote stadskerk Paramaribo’ en u hebt een indruk. Want waar het vroeger van de klassieke camera het fotorolletje was dat vól raakte, heden ten dage is het van de digitale camera de accu die léég raakt, en dat gebeurde mij vanmiddag. Maar pas nadat ik een aantal foto’s en een filmpje van de binnenzijde heb kunnen maken. Ziet u de foto’s . De kerk is van binnen sober, wit en volledig van hout, wat maakte dat een andere zuster, lid van de ‘dienaressen’, de zusters die zorgen voor een proper interieur van de kerk, mij toevertrouwde: “je moet het telkens bijhouden, schilderen, een stukje vervangen, schuren, weer schilderen, want anders wordt het rot en scheef, dat heb je met het weer in Suriname, zon, dan regen, dan weer zon....”

Wat mij opviel is dat de kerk eigenlijk twee galerijen heeft. De bovenste is weliswaar niet ingericht met banken om te zitten, maar wel eenvoudig door de houten (echt alles is van hout) trap te bereiken en van waaruit een mooi zicht op de hele zaal te krijgen is. Op de balkons rondom, zijn de eerste twee verzen van psalm 103 afgebeeld, een lofpsalm. En staande in de kerk, de geur van verse verf in mijn neusgaten en de geluiden van de timmerlui op de achtergrond in mijn oren, ben ik stil en zie in gedachte een volle kerk, met prachtig geklede broeders en vooral ook zusters, met hun liturgieboekjes koelte toewuivend en uit volle borst zingend, de liederen die iedereen uit het hoofd kent: Preize yehofa, yu o mi sili – prijs de Heer mijn ziel. En, zo voegen we toe naar de oude vertaling: vergeet niet één van zijn weldaden – de tekst op de balkons doet dit, in het goud, van dag tot dag.

Nog een ontdekking, en ook één die mij nederig maakt. Ik heb een gesprek met één van de medewerkers van het kantoor. We spreken over haar werk, haar kinderen waar ze o zo trots op is, en het geloof. Aan het einde van het gesprek vraag ik haar: “Er zijn veel dingen te doen en te beleven in Suriname, maar als u één ding zou moeten noemen dat ik niet zou mogen missen, wat zou u dan noemen?” De zuster denkt even na, en zegt dan: “Blijft u bidden, want het gebed helpt ons door de dagen heen, en de Heer zorgt voor ons.” ‘ze heeft me verkeerd begrepen’, is de eerste gedachte die bij me opkomt. En ik maak aanstalten om de vraag nog eens, op een andere manier te herhalen. Maar dan hou ik in. Want deze zuster heeft natuurlijk gewoon gelijk, als enige antwoord op mijn vraag wat ik niet zou mogen missen. En ze spreekt verder, en hoe zij spreekt over geloof, vanuit vertrouwen, met een vanzelfsprekendheid en standvastigheid. Hoe zij mij een hart onder de riem steekt, de zegen wenst voor mijn tijd in Suriname en de nabijheid van de Heer, ik word en stil van. Laat de bezienswaardigheden voor wat ze zijn, met zo’n bemoediging kan mijn dag niet meer stuk. En ik zeg zachtjes: dankuwel, zuster.